Nieuws!

18 januari 2018

Dag lieve Bibi…
Bibi is niet meer op Hippago. Ziekte dwong ons begin deze week – op 15 januari – afscheid van haar te nemen en haar te laten inslapen. Ze is 14 jaar geworden. Veel minder oud dan haar vader, Mosje, die in 2015 overleed en bijna 18 jaar bij ons was. Moeder Senna verliet ons in 2014. Zij werd ruim 16 jaar. We hadden, gezien de leeftijden van beide ouders, verwacht en zo gehoopt dat dit geweldige hondje nog jaren bij ons zou zijn. Het mocht niet zo zijn.

Afgelopen jaar had ze diverse ingrijpende aandoeningen, waaronder epileptische aanvallen, vestibulair syndroom (o.a. evenwichtsstoornissen), vagina-prolaps. Ze leek zich er doorheen te slaan. In november rende onze kleine onruststoker nog gillend en blaffend achter balletjes aan en wist ze zelfs nog ratten te vangen. Maar kort daarna was het weer mis. Ze had glaucoom aan haar rechter oog. Door de sterk oplopende oogdruk moest het oog worden verwijderd.

Even leek het of ze zich weer zou herstellen, maar al snel bleek dat ook haar andere oog was aangedaan. Ze was blind, nagenoeg doof en kreeg medicatie tegen de pijn. Dagenlang zijn we, in wisseldienst, niet van haar zijde geweken. We lieten haar uit in de stallen, waar ze genoot van alle geuren. Uiteindelijk wilde ze niks meer eten. Ze vermagerde, werd nog rustiger en aanhankelijker. De laatste nacht kroop ze dicht tegen ons aan.

Het is moeilijk te geloven dat ze er niet meer is. Wat een leuk en lief hondje was het. Vol levenslust, vrolijk en schrander. Vanaf het allereerste moment was ze bijzonder: helemaal wit en rose, de kleinste in het nest, een zorgenkindje. Echt een baby, vandaar de naam Bibi. Haar moeder had net een tepel te weinig voor het grote nest, en door haar veel grotere broertjes en zusjes werd ze constant opzij geduwd. Dat trok onmiddellijk de aandacht van Stasia, die toen nog geen zorgboerderij had, maar haar wel wekenlang de gehele dag door weer aan een tepel legde. Zo kreeg ook zij een kans. En groeide nota bene uit tot een boerderijhond met een ware missie: erf- en terreinbewaking bij Hippago.

Bibi voerde, zeker na de dood van haar moeder, langs de erfgrens, bosschages en sloten serieuze surveillances uit. Links en rechts speurend, gravend en ruikend, haar neus zwart van gewoel in gaten en molshopen, de staart daarbij immer fier gekruld omhoog. Indien nodig kon ze zich – de nekharen overeind – geweldig gevaarlijk voordoen. Blaffend gaf ze haar boodschap af: “Pas op, hier waak ik…! Waag het niet om een voet op mijn terrein te zetten!”

Zelfs het luchtruim boven ons terrein hield ze scherp in de gaten, iets dat ze trouwens van haar moeder had geleerd, die niets van al dat vliegend tuig moest hebben. Het was in voorjaar en zomer vaak een hilarisch schouwspel dat bezoekers evenzeer verbaasde als amuseerde. “Wat is er toch met die honden aan de hand?” Knettergek werden we soms van het geblaf, Bibi’s hoge gegil en geren rondom huis. De mussen in onze stal beschouwden moeder en dochter als vliegende muizen. Er werd verbeten, vruchteloos maar met volharding op gejaagd. Net als op de bij ons nestelende boerenzwaluwen, die overigens onverstoord hun gang gingen en elk jaar weer terugkwamen.

Gelukkig voor ons had met name Bibi meer succes bij de kleine knagers. Vooral als ratten werden geroken, kon ze wekenlang speuren tussen de voertonnen en in het hooi. En altijd met succes. Vol trots kwam ze haar jachtbuit dan tonen.
Bibi was nog maar een pup toen ze door haar rennen en vliegen tussen de spaken van Martin’s fiets verstrikt raakte. De kleine spuwde bloed, we vreesden het ergste. Haar verzorging leidde tot een hechte, wederzijdse band met Stasia. Bibi werd haar oogappel.

Als Stasia er niet was, zat ze wachtend op het pad of op de vensterbank. De begroeting door Bibi was altijd hysterisch en oorverdovend. Net zo enthousiast speelde ze met de kinderen. Rennen achter stokken en balletjes. Eindeloos en met engelengeduld liet ze zich knuffelen, optillen, verplaatsen, ingraven, toedekken en toespreken.

Bram was alle dagen met haar in touw in de jaren dat hij bij ons woonde. Wat had hij een schik met haar, en zij met hem. En Jurjen, acht jaar lang haar speelkameraadje, vergezelde ze de hele dag als hij stallen en weilanden schoonmaakte. Anja en Armando hadden altijd iets lekkers. Zelfs toen Bibi in haar laatste dagen blind en doof was, kwispelde ze nog bij Anja’s binnenkomst.

Alleen met mannen had ze soms minder. Die kon ze ongemeen fel aanblaffen. Soms zo dreigend dat een alleszins ongenode bezoeker een keer van schrik zijn auto is ingestapt en er vandoor is gegaan. Bravo Bibi!

Vanaf medio 2016 had Bibi een nieuw lievelingsplekje bij mooi weer: de veranda van het net gerealiseerde activiteitengebouw. Van die plaats kon ze namelijk, liggend in de zon en op de bank, vrijwel het gehele terrein overzien. Net voor de middag was ze dan altijd extra alert. Want rond die tijd liet de buurman zijn honden meestal uit. Dat was het moment om uit de startblokken te gaan. Hippago moest dan, fel en luidruchtig, van de tuin tot en met de parkeerplaats worden verdedigd.

De kleine druktemaker heeft zich zo 14 jaar lang dag-in-dag-uit kunnen uitleven en daarmee ons en anderen heel veel vreugde gebracht. En als je dan na afloop alles de revue laat passeren, al die beelden en mooie momenten, dan lijkt het wonder in een flits voorbijgegaan.

Het voelt als ontwaken uit een mooie droom; de donkere bioscoop verlaten na een schitterende film. Buiten regent het, het stormt, het is koud en bewolkt. Steeds weer zoeken we Bibi, onze vrolijke noot met haar zoetruikende vachtje. En steeds sneller beseffen we dat ze er niet meer is. Ze is, schrale troost, een prachtige herinnering, die we met velen delen.