Firefly. Een prachtige newforest-pony, die je elk paardrijdend kind zou gunnen. Wie op haar reed, begon vanzelf te glunderen. Wat wil je ook? Zo makkelijk te rijden, snel, wendbaar, direct reagerend en zo licht te sturen. Gretig springend. Een heerlijke zit. En…wat een galop! Kleine snelle sprongen. En toch…op haar rug zat je in die flitsende galop in het stille oog van een wervelwind. Alles om je bewoog, zelf zat je vrijwel stil. Dat gaf iedere berijder een heerlijk gevoel. En het idee: ik kan toch eigenlijk best wel goed rijden.
Helaas is niets voor altijd. Onze lieve Fly, want lief en zachtaardig was ze ook nog eens, is er niet meer. We hebben haar gisteren laten inslapen. Fly had al vele jaren artrose. Maar doordat Stasia haar trainde en ze daardoor goede bespiering hield, bleef ze wonderwel goed inzetbaar. Maar bij het bekappen van haar achterhoeven, merkte je hoeveel moeite ze had om haar achterbenen onder een bepaalde hoek te houden. Daarna liep ze altijd enkele minuten stokkreupel. De laatste maanden werd ze slechter. Ze lag veel in het weiland. Had moeite overeind te komen, en kreupelde daarna geruime tijd. De laatste tijd begon ook haar achterbeen na het opstaan te trillen. We hebben haar daarom laten inslapen. Altijd een pijnlijke beslissing. Maar we wilden niet zolang wachten als we met Ivo hebben gedaan. En met Ismay.
We zullen haar enorm missen. Zo’n betrouwbare kinderpony die je ook voor de allerkleinste kon inzetten. Fly is 20 jaar geworden. We hebben haar 14 jaar gehad. Hoeveel kinderen hadden Fly wel niet als favoriet? Springen zonder zadel, al rijdend ‘een-rondje-om-de-wereld’ draaien op haar rug. En met de oud-Hollandse ruiterspelen, die we jaren tijdens onze ponykampen hebben gedaan, was je met Fly in je team feitelijk favoriet.
Lachende kinderen rond een werkwillige pony die samen een feestje maken van lange, prachtige zomeravonden. Dat is het beeld dat Fly oproept en nalaat. Wat een prachtig dier, een zachte wervelwind die voor ons veel te vroeg is gaan liggen.
