Inmiddels ruim 25 jaar geleden zijn we ‘zomaar’ vanuit de randstad naar Drenthe verhuisd. Aanleiding was een huifkartocht over de Hondsrug die ik mijn nichtjes ooit terloops had beloofd, en waar ik eigenlijk helemaal geen zin in had. Maar tijdens die tocht vielen veel puzzelstukjes op hun plaats. Ik realiseerde me onderweg in wat voor een gejaagd bestaan ik terecht was gekomen. Hier in Drenthe, onderweg en op de campings, gingen de dingen allemaal even rustig, gemoedelijk en ongedwongen. De fjord Alexandra, die de kar trok, bepaalde het tempo. Overal hadden we aanspraak. Het was fantastisch. Alles kreeg veel meer glans. Natuurlijk omdat ik zelf rustig was. Ik was een bevlogen krantenverslaggever van midden dertig. Ik herinner me dat ik voor die vakantie op een prachtdag mijn net verschenen voorpagina- en bijlage-verhalen over de geruchtmakende IRT-affaire nog eens rustig nalas. In het gras voor het zonovergoten en schitterende Hilversumse gemeentehuis van Dudok genoot ik nog even na van deze hit. En toch realiseerde ik me dat die verhalen en het leven dat erbij hoorde, steeds maar overal achteraan jagen, mij geen diepe voldoening gaven. Een gevoel dat al enige tijd sluimerde, ondanks mijn passie voor publiceren en interviewen.
Tijdens die huifkartocht borrelden herinneringen op uit de bijzondere jeugd die ik had op de kwekerij voor de Hilversumse plantsoenendienst, waar mijn grootvader woonde en opzichter was. Hij was een natuur- en buitenmens, als wees opgevoed door nonnen en een stroper in Brabant. Op een stuk grond van drie voetbalvelden groot produceerde hij en zijn medewerkers jaarlijks zo’n 700.000 perkplanten voor de tuinstad. En maar stekken, verpotten en enten. Hij was altijd zo relaxed, deed alles vanuit rust en overgave. Ik was bijna altijd bij mijn grootouders. Omdat ik te druk was voor thuis, in de kleine bovenwoning waar mijn vader alle dagen studeerde naast zijn werk. Mijn leven speelde zich af in het bos, de boomgaard, met de hond tussen de kippen en konijnen. ’s Avonds werd vaak in de moestuin gewerkt, waar de hele familie het jaar door van leefde. In het weekend gingen we steevast vissen. M’n grootmoeder weckte, kookte en maakte snoeken en snoekbaarzen schoon. Die werden gebakken of ingevroren. Terugkijkend leek het voor mij een autarkische idylle.
Terug naar de huifkartocht in Drenthe: natuurlijk is in een vakantie-omgeving alles mooier. Maar de rust en de gesprekken met de bevolking rond de boerderijen onderweg maakten dat ik in gedachten mezelf terugvond in beelden en herinneringen van vroeger. De ruimte om huis, de dieren, de fruitbomen, de bloembedden.
Direct na de vakantie kochten we twee Fjorden in Drenthe, bij het huifkarcentrum van Rein de Vries in het centrum van Orvelte. Nog voordat ik de paarden aan huis had, had ik mijn eerste wedstrijd geboekt bij de Dutch Endurance Riders (DER). Het bezig zijn met de dieren en rijden over de Gooise heide gaf grote voldoening. Het daaropvolgende jaar gingen we met de fjorden op vakantie naar Vledder. Op de één na laatste vakantiedag was één van de paarden niet rad. In plaats van een buitenrit zijn we toen naar huizen gaan kijken. En in de middag hadden we onze huidige boerderij-woning gekocht. Stasia zei daar nog: “Ik ga even naar buiten toe om te aarden. Het gaat allemaal zo snel.” Ik zei: “Het voelt geweldig goed, we gaan er iets van maken.” Het was op de keeper beschouwd een risicovolle beslissing. Wat moest ik doen in Drenthe? Een boerderij met flink wat achterstallig onderhoud en een forse lap grond, twee linker handen, inmiddels drie paarden, en je brood verdienen aan de andere kant van het land. Maar op een of andere manier kwam er ook direct veel energie vrij door het besluit. Een onzeker, maar nieuw begin. Keihard in gang gezet door een 
huifkartocht waar ik geen zin in had.
Inmiddels zijn we ruim 25 jaar verder. Aan dertig jaar journalistiek is in 2014 voor mij een einde gekomen. We hebben daarop meer energie gestoken in onze zorg- en logeerboerderij en de individuele begeleiding van kinderen.
Daarnaast hebben we onder meer vier pipowagens, een chalet en een studio voor bed&breakfast met paardrijles in de zomer. Jaarlijks zie en spreek ik heel veel gasten. Ze vertellen hun verhalen. En ik merk hoeveel mensen klem zitten, het idee hebben de controle over hun leven kwijt te zijn. Mensen die een ander antwoord zoeken op levensvragen maar niet weten hoe, en waar te beginnen.
Ik luister graag. Vragen komen vanzelf. Bijvoorbeeld als bezoekers ’s morgens meelopen om paarden te voeren of als we deze op het land zetten. Ze komen soms bij me staan als ik de hoeven bekap. Ze worden hier losgeweekt van alles dat altijd maar doorgaat. Beleven hun eigen ‘huifkartochtmoment’ en laten hun dagelijkse zelf los. Dat roept vragen op. Het is een geweldige kans om dingen in je leven te veranderen.
Graag wil ik mensen verder helpen. Dat kan door vraag-en-antwoord en door het stimuleren van een wat meer filosofische levenshouding. Mijn doel is om samen goed na te denken over de dingen waar jij tegenaan loopt.
Voor wie dat wil kan ik ook op basis van één of meer gesprekken een portret schrijven, zo nodig toegespitst op specifieke vragen. Een portret van wie jij bent en hoe jij op een ander overkomt. Zo’n portret kan heel goed inzet zijn van een vervolggesprek en leidt vrijwel altijd tot nieuwe inzichten over jezelf.